Rozdział 4.

-Ooo, znów się spotykamy mała.

-Nie no  błagam! Co ja takiego zrobiłam światu, oprócz tego że jestem brzydka i denerwująca.   Nie moja wina ze mam takie geny. Po co ten chory kretyn tu przyszedł? No pytam się po co ?

-Nie mam nic przeciwko temu że byś wyszedł.

-Czemu jesteś dla mnie taka oschła, przecież jestem dla ciebie miły, mała.

-Czy mógłbyś opuścić mój pokój ponieważ jestem zmęczona?

Chciałeś żebym była miła?  Jestem, a teraz możesz już iść.

-Pewnie boisz się ciemności, zostanę na wszelki wypadek.

-Mam lampkę nocną. –No weź już wyjdź.

-Jest stara, pewnie nie ma żarówki.

-Jestem przekonana że ma.

-Upierałbym się jednak że nie.

-Chce spać. Przeliterować?

Na moje szczęście drzwi się otworzyły a w nich stanęła Eva. Masz plusa na liście osób które toleruje.

-O Louis. Poznałeś się już z Ellie?

Widzisz go w pokoju, rozmawiającego ze mną. Co się głupio pytasz?

-Tak, masz świetną współlokatorkę.

Chwila, to był sarkazm, czy nie? Oj Ellie przecież to o tobie, oczywiście że sarkazm. Racja Derek.

-Lou twoje zadanie jest  w szawce obok mojego biurka. Aaa Ellie śpię dziś u Samy, to na drugim Pietrze. Poradzisz sobie?                                                                                                    

Czy ja wyglądam na nie pełno sprawną fizycznie?

-Louis może dotrzymasz Ellie towarzystwa? Pewnie czuje się samotna.

Co kurwa?! Teraz masz -1000.

-Jasne, świetnie się dogadujemy, prawda Ellie?

-Właściwie to,

-Cudnie! To papa. Ellie o 8 jest  śniadanie.

Wróć tu Eva! Po chuj mu to proponowałaś!

-No więc Ellie, co studiujesz?

Nie siadaj na moim łóżku, skazisz je. Ellie nie przesadzaj, jak taki przystojniak może je skazić. Co racja to racja Derek.

-Egh psychologie.

-Ty?! Taka,

-Nie lubiejąca świata, mająca na wszystko wyjebane? Tak, studiuje psychologie. Chce być psychologiem dziecięcym. Pracować w szkole.

-Lubisz dzieci?

Oho jaki zdziwiony pan Louis.

-Taa. Dzieci to jedyne istoty które dają mi szczęście na tym chorym świecie. Krzywdzenie dzieci to jest dla mnie niewybaczalne. One są takie bezbronne.

Ellie rozgadałaś się. O nie, znowu łzy, tylko nie płacz. Nie płacz. Nie możesz!

-Hej, czy ty płaczesz? -Nie kurwa, oczy mi się pocą.

-Nie, to nic.

-Przecież widzę. Możesz mi zaufać.

-Już kiedyś zaufałam jednemu, i nigdy więcej tego nie zrobię.-Syknęłam.