Rozdział 7.

-Przegięłaś.

-Nie Louis. Ty przegiąłeś!

Choć. Ścisnął moje ramię i zaczął iść w kierunku wyjścia.

-Puść mnie to boli. Powiedziałam gdy już byliśmy poza zasięgiem innych.

-Posłuchaj mnie. Za dużo sobie pozwalasz. Nie będziesz mnie poniżać. JA. TU. ŻĄDZE. 

-Nie musisz  mówić wszystkiego osobno,  ale posłuchaj mnie. – Dotknęłam swoim palcem jego  koszulki. -Ty rządzisz w swoim świcie, ja w swoim.

Louis obrócił nas tak że teraz ja byłam tam gdzie on wcześniej.

-Teraz jesteś częścią mojego świata. Szepnął mi uwodzicielsko do ucha.

-Za  marzenia nie karają. Szepnęłam tak samo jak  on i powrotem weszłam na stołówkę.

-Na chuj się patrzycie. Burknęłam, tak żeby nie usłyszeli. Ale chyba usłyszeli.

-Nie codziennie Tomlinson przychodzi gdzieś z dziewczyną i w dodatku mówi że to jego dziewczyna. Odezwał się jakiś głos z tyłu.

-Dla ciebie pan Tomlinson.

Serio? Każesz im mówić do siebie pan? Pojeb.

- Choć Mała, i nie rób scen.

Usiedliśmy do stolika, gdzie były dwie dziewczyny i  czterech chłopaków.

-To jest Nicole. – Przedstawił mi dość wytapetowana blondynkę. A to Sky.- Równie wytapetowana, ale tym razem brunetka. Ten blondyn to Niall, w kręconych włosach to Harry, w czarnych Zayn, a ten w na końcu to Liam. –Może zapamiętam.

-A i jeszcze jest Rick, ale poszedł po herbate. Odezwała się Nicole.

-Rick to jest Ellie. Nowa.  Powidzidział Louis.

-Ellie?

-Rick?

-Wy się znacie?